Rescue + rechearch+
Ex Situ breedingfarm
+ Reintegration
WELKOM OP ONZE WEBSITE
Frogrescue is een non profit organisatie met als doel reservepopulaties te kweken van ernstig bedreigde of bijna uitgestorven kikkersoorten om de later te reintroduceren In gebieden waar deze oorspronkelijk voorkwamen
Maar helaas door een schimmel infectie, houtkap of vernietiging van hun leefgebied zeer ernstig bedreigd zijn
Last updated: 04/03/2022 13:23:09
Dendrobates auratus
Groene en zwarte gifkikker, groene gifkikker, groene en zwarte pijlgifkikker, gouden pijlgifkikker
| IUCN-status (rode lijst) |
Minste zorg (LC) |
| NatureServe-status: |
Gebruik NatureServe Explorer om de status te zien. |
| CITES |
Bijlage II |
| Nationale status |
Geen |
| Regionale status |
Geen |
Hieronder kunt u details
per soort vinden:
Hieronder kunt u details
per Kleurslag vinden:
Dendrobates auratus
Verspreiding: Onbekend
Copyright © 2005 Tobias Eisenberg
Dendrobates auratus Hawaï
Verspreiding: Monoa Valley, O'ahu Hawaï, VS
Copyright © 2006 William Flaxington
Dendrobates auratus Hawaï
Verspreiding: Monoa Valley, O'ahu Hawaï, VS
Copyright © 2006 William Flaxington
Dendrobates auratus
Verspreiding: onbekend
Copyright © 2002 John White
Dendrobates auratus
Verspreiding: 8 km ten oosten van Tarcoles (nabij PN Carara); el. 750 m boven zeeniveau Costa Rica
Copyright © 2005 William Leonard
Dendrobates auratus
Verspreiding: onbekend
Copyright © 2005 John White
Dendrobates auratus
Verspreiding: onbekend
Copyright © 2005 John White
Dendrobates auratus
Verspreiding: Onbekend
Copyright © 2005 California Academy of Sciences
Dendrobates auratus
Verspreiding: Puerto Viejo, Costa Rica
Copyright © 2005 Tobias Eisenberg
Dendrobates auratus
Verspreiding: Golfito, Costa Rica
Copyright © 2001 Hugo Claessen
Dendrobates auratus
Verspreiding:Golfito, Costa Rica
Copyright © 2001 Hugo Claessen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding:Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Taboga, Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: David, Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: David Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: David Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: El Cope Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Dominical, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Palmar Norte, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Rio Palmas, nabij Siquirres, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Rio Palmas, nabij Siquirres, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Santa Fe, Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: San Raffael, nabij Queppos, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Kaart auratus algemeen
Dendrobates auratus
Verspreiding:Puerto Viefo, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Rio Palmas, nabij Siquirres, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Rio Palmas, nabij Siquirres, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Dendrobates auratus
Dendrobates auratus
Verspreiding: Rio Palmas, nabij Siquirres, Costa Rica
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspreiding: Santa Fe, Panama
Copyright © 2006 Dr. Peter Janzen
Dendrobates auratus
Verspeiding: onbekend
Copyright © 2006 Henk Wallays
Dendrobates auratus
Verspreiding: Centraal Panama
Copyright © 2008 Frank Steinmann
Beschrijving
Dendrobates auratus is te herkennen aan hun kalligrafische schitterende groene markeringen op een zwarte achtergrond op hun dorsale zijde (Caldwell en Summers 2003).
Ventraal zijn ze gemarmerd of gevlekt met geel, blauw of groen op een donkere achtergrond (Guyer en Donnelly 2005).
Tussen populaties is er variatie in zowel tint (variërend van wit tot blauwgroen) als patroon (van dikke strepen tot stippen) (Caldwell en Summers 2003).
Dendrobates auratus heeft een glad bovenoppervlak met een relatief lange kop.
De snuit kapt af tot licht afgerond (Savage 2002).
Dendrobates auratus is de grootste pijlgifkikker in Costa Rica, met volwassen vrouwtjes van 27,0-42,0 mm en volwassen mannetjes van 25,0-39,5 mm (Leenders 2001).
Distributie en habitat
Landendistributie uit de database van AmphibiaWeb : Colombia, Costa Rica, Nicaragua, Panama, Verenigde Staten
Amerikaanse staatsdistributie uit de database van AmphibiaWeb : Hawaii
Deze soort is inheems in Midden-Amerika, van de Caribische hellingen in het zuiden van Nicaragua tot het uiterste oosten van Panama, en op de hellingen van de Stille Oceaan van het schiereiland Osa, Costa Rica tot Colombia (Guyer en Donnelly 2005).
Het leeft in laagland, voornamelijk regenwoud (Caldwell en Summers 2003).
Het is een schuwe soort, die diep in het bosinterieur wordt aangetroffen (Leenders 2001).
In 1932 werd het geïntroduceerd in Oahu, Hawaii, als middel om muggen te bestrijden, en het komt daar nog steeds voor (McKeown 1978, 1996).
Levensgeschiedenis, overvloed, activiteit en speciaal gedrag
Deze kikkers foerageren overdag (Guyer en Donnelly 2005).
Ze bewegen met een reeks sprongen, stoppen even en springen weer als ze gestoord worden.
Het zijn uitstekende klimmers met individuen die tot 45 m boven de grond klimmen (Savage 2002).
Mannetjes zijn territoriaal bij hoge bevolkingsdichtheid, maar zijn mogelijk niet bij lage bevolkingsdichtheid (Caldwell en Summers 2003).
De mannelijke roep is een hoog, insectachtig gezoem dat klinkt als "cheez-cheez-cheez" (Leenders 2001).
De roep heeft een gemiddelde frequentie van 3,5 kHz en kan twee tot vier seconden duren, gevolgd door een pauze van vijf seconden (Savage 2002).
Mannetjes kunnen met veel vrouwtjes paren en tegelijkertijd voor nakomelingen van verschillende vrouwtjes zorgen (Caldwell en Summers 2003).
Vrouwtjes jagen de mannetjes het hof en worstelen met andere vrouwtjes en jagen ze uit hun territorium (Savage 2002).
Dit gedrag verhoogt het reproductieve succes van de man, maar brengt het overlevingssucces van de nakomelingen in gevaar, aangezien de vrouwtjes hun territorium niet verdedigen (Caldwell en Summers 2003).
Een enkel mannetje kan met maximaal zes vrouwtjes paren (Savage 2002).
Nadat ze door de vrouwtjes zijn geselecteerd, leiden de mannetjes de vrouwtjes naar de nestplaats gemaakt van bladafval en de vrouwtjes leggen daar vier tot zes eieren (Guyer en Donnelly 2005).
Het mannetje bezoekt de eieren regelmatig tijdens de incubatieperiode om water af te werpen, schimmel te verwijderen en de eieren te roteren.
Nadat de eieren uitkomen, kruipen de kikkervisjes omhoog op de rug van het mannetje (Savage 2002).
Het mannetje vervoert de kikkervisjes vervolgens naar kleine plassen water, meestal te vinden in boomholten (Caldwell en Summers 2003).
Als sommige eieren eerder uitkomen dan andere, kunnen de kikkervisjes die als eerste worden geboren kannibalisme beoefenen door de kleinere kikkervisjes op te eten.
Het mannetje bezoekt de eieren regelmatig tijdens de incubatieperiode om water af te werpen, schimmel te verwijderen en de eieren te roteren.
Nadat de eieren uitkomen, kruipen de kikkervisjes omhoog op de rug van het mannetje (Savage 2002).
Het mannetje vervoert de kikkervisjes vervolgens naar kleine plassen water, meestal te vinden in boomholten (Caldwell en Summers 2003).
Als sommige eieren eerder uitkomen dan andere, kunnen de kikkervisjes die als eerste worden geboren kannibalisme beoefenen door de kleinere kikkervisjes op te eten.
Het mannetje bezoekt de eieren regelmatig tijdens de incubatieperiode om water af te werpen, schimmel te verwijderen en de eieren te roteren.
Nadat de eieren uitkomen, kruipen de kikkervisjes omhoog op de rug van het mannetje (Savage 2002).
Het mannetje vervoert de kikkervisjes vervolgens naar kleine plassen water, meestal te vinden in boomholten (Caldwell en Summers 2003).
Als sommige eieren eerder uitkomen dan andere, kunnen de kikkervisjes die als eerste worden geboren kannibalisme beoefenen door de kleinere kikkervisjes op te eten.
Kikkervisjes
Het dieet van de kikkervisjes bestaat uit algen, afval, protozoën, insectenlarven en elkaar (Leenders 2001).
Kikkervisjes zijn middelgroot en kunnen 30 mm. bereiken (Savage, 2002).
Het dieet van de volwassenen bestaat voornamelijk uit kleine mieren en mijten, maar ze jagen ook op kevers, vliegen en springstaarten (Caldwell en Summers 2003).
Het is bekend dat ze in gevangenschap een levensduur van acht jaar hebben, maar in het wild is deze veel lager (Leenders 2001).
Trends en bedreigingen
Deze soort wordt niet bedreigd (Caldwell en Summers 2003).
Relatie met de mens
Deze soort is populair in de dierenhandel vanwege zijn felle kleuren en verschillende kleurvarianten (Leenders 2001).
Opmerkingen
Een Spaanstalige soortenrekening is te vinden op de website van Instituto Nacional de Biodiversidad (INBio) .
Deze soort was op 15 februari 2016 te zien als Nieuws van de Week:
Vogels en zoogdieren staan bekend om hun gedragsflexibiliteit en leervermogen, maar deze eigenschappen komen niet zo goed voor bij amfibieën.
Liu et al. (2016) onderzochten deze eigenschappen bij de gifkikker Dendrobates auratus, een soort met complexe voortplantingsstrategieën die zeer flexibele vormen van leren kunnen bevorderen. Experimenten met seriële omkering leren met behulp van een tweezijdig doolhof met distale visuele aanwijzingen onthulden dat de kikkers konden leren om de juiste uitgang te identificeren. Probe-onderzoeken waarin visuele aanwijzingen werden verwisseld, toonden aan dat de kikkers op deze aanwijzingen vertrouwden.
Seriële omkeringen toonden aan dat de kikkers sneller leerden tijdens proeven, gebruikmakend van op regels gebaseerde strategieën om het doolhof met toenemende snelheid op te lossen, waardoor een hoge mate van gedragsflexibiliteit en leervermogen bij een amfibie werd aangetoond (geschreven door Kyle Summers).
Deze soort was op 3 juni 2019 te zien als Nieuws van de Week:
Het genoom van amfibieën kan buitengewoon groot zijn, waardoor het moeilijk is om het genotype aan het fenotype te koppelen met behulp van grootschalige genoomsequencing-methoden.
Een benadering van deze uitdaging is om een transcriptomische benadering te volgen, waarbij de nadruk ligt op differentiële genexpressie over verschillende fenotypen in specifieke weefsels. Stuckert et al. (2019) gebruiken deze benadering om differentiële genexpressie te onderzoeken in verschillende kleurpatroonmorfen in de groene en zwarte gifkikker ( Dendrobates auratus).
Deze morphs variëren in zowel de achtergrondkleur (bruin tot zwart) als de voorgrond (groen tot blauw).
Ze bepaalden transcripties van huidweefsel dat was afgenomen van kikkervisjes die net de metamorfose bereikten, een actieve periode voor pigmentafzetting en ontwikkeling van de huidskleur.
Een aantal kandidaat-kleurpatroongenen bleken differentieel tot expressie te worden gebracht tussen morphs, waaronder genen die betrokken zijn bij melanineproductie en melanosoomontwikkeling in basale huidlagen (bijv. het tyrosinase-gerelateerde eiwit 1, dat verschillende belangrijke stappen in melanogenese katalyseert en donkere verkleuring beïnvloedt bij een verscheidenheid aan gewervelde dieren), genen die betrokken zijn bij de ontwikkeling van iridoforen (organellen in de middelste laag die reflecterende structuren bevatten die geassocieerd zijn met blauwgroene kleuring), en genen die betrokken zijn bij de productie van geel, oranje en rood pigment in xanthoforen (bijv. genen in de productieroutes van pteridine pigment).
Deze resultaten zullen inzicht geven in de genetische onderbouwing van kleurvariatie in de felgekleurde Neotropische gifkikkers (geschreven door Kyle Summers).
Deze soort was op 13 september 2021 te zien als Nieuws van de Week:
Kunnen gifkikkers tellen?
Khatiwada en Burmeister (2021) behandelen deze vraag in de groene en zwarte gifkikker ( Dendrobates auratus).
De studie van het tellen bij niet-menselijke dieren heeft een lange geschiedenis, voornamelijk gericht op vogels en zoogdieren, waarbij onderzoek naar amfibieën relatief zeldzaam is. In deze studie gebruikten ze een foerageertaak (jagen op vliegen) om te zien of de gifkikker onderscheid kon maken tussen verschillende aantallen vliegen.
De kikkers deden het goed bij het vergelijken van kleine hoeveelheden (1 tot 2 of 1 tot 3), maar vertoonden verder geen significant onderscheidingsvermogen.
De kikkers vertoonden geen enkel vermogen (of motivatie) om grote hoeveelheden te onderscheiden, zelfs niet met zeer scheve verhoudingen, wat aantoont dat ze geen benaderend getalsysteem volgden dat werd gemedieerd door de wet van Weber.
Verrassend genoeg was hun rekenvaardigheid met betrekking tot grote aantallen inferieur aan die van plethodontide salamanders en boomkikkers uit eerdere studies.
De auteurs suggereren dat de context de motivatie kan beïnvloeden, en dat deze kikkers mogelijk meer geavanceerde capaciteiten vertonen in de context van ouderlijke zorg (transport en deponering van kikkervisjes) in tegenstelling tot foerageren.
Daarom is verder onderzoek aangewezen.
(Geschreven door Kyle Summers)
Referenties
Caldwell, JP, en Summers, KD (2003). '' Groene gifkikker, Dendrobates auratus .'' Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Volume 6, Amfibieën. 2e editie. M. Hutchins, WE Duellman, en N. Schlager, eds., Gale Group, Farmington Hills, Michigan.
Guyer, C., en Donnelly, MA (2005). Amfibieën en reptielen van La Selva, Costa Rica en de Caribische helling: een uitgebreide gids. University of California Press, Berkeley.
Leenders, T. (2001). Een gids voor amfibieën en reptielen van Costa Rica. Zona Tropisch, Miami.
McKeown, S. (1978). Hawaiiaanse reptielen en amfibieën. Oriental Publishing Co., Honolulu.
McKeown, S. (1996). Een veldgids voor reptielen en amfibieën op de Hawaiiaanse eilanden. Diamond Head Publishing, Los Osos, Californië.
Savage, JM (2002). De amfibieën en reptielen van Costa Rica: een herpetofauna tussen twee continenten, tussen twee zeeën. University of Chicago Press, Chicago, Illinois, VS en Londen.
Oorspronkelijk ingediend door: Peera Chantasirivisal (eerst geplaatst 18-10-2005) Bewerkt door: Kellie Whittaker , Ann T. Chang , Michelle S. Koo (2021-09-13)
Soort Account Citaat: AmphibiaWeb 2021 Dendrobates auratus: Green and Black Poison Frog < https://amphibiaweb.org/species/1625 > University of California, Berkeley, CA, VS.
